Gazeteci mi, gasteci mi?

Öyle kelimeler vardır ki, doğrusunu bildiğiniz halde hep yanlış telaffuz edersiniz.
Örneğin: Gazetecilik.
Ben dahil birçok insan, bu kelimeyi “gaste” ya da “gazte” olarak kullanırız günlük yaşamımızda.
Uzun yıllar önce bir televizyon programına katılan bir duayen gazeteciyi dinlerken dikkat etmiş, tek bir kere bile “gazete” demediğine tanıklık etmiştim.
Yaklaşık iki saat süreyle katıldığı program da sürekli “gaste” ve “gastecilik” terimlerini kullandı.
Dikkat edin; bugün bile yıllarını bu camiaya vermiş pek çok gazeteci de hep aynı şekilde telaffuz ederler.
Bazı siyasiler ve bürokratlarda…
Sanırım 2002 yılıydı.
Cem Uzan’ın siyaseten oldukça parladığı dönem.
Uzunköprü’ye de gelmişti seçim propagandası için.
Beraberinde de Nadide Sultan gibi bazı sanatçılar.
Şarkılar, türküler…
Otobüsün üzerinden biri bağırıyor, mitinge katılan vatandaşları coşturuyor;
“Onunda gözleri maviiii, o da Selânikliiii…”
Fakat, seçim otobüsünün üzerine yerel gazetecilerin binmesi yasak.
Otobüsün etrafında çevrili bir alan oluşturulmuş, bütün yerel gazeteciler sadece bu alandan fotoğraf alabiliyor.
O bölgeye girişte izinle.
Görevli kartını veriyorsun, sana kendilerinin hazırladığı başka bir yaka kartı veriyorlar.
Önceden haberdar olmadığım için, ben önce direkt olarak yönelmiştim otobüse.
Fakat ne mümkün!
Bir anda “zebellâh” gibi iri özel korumalar çıkıverdi önüme.
Kaşını gözünü oynatıp, “hayırdır” deyince, bende gayrı ihtiyari “gasteciyim” demiştim.
“Ne ne ne” dedi bir tanesi.
Aklı sıra beni ‘ti’ ye alacak ya!..
Benden tekrarı gelmeyince, masada oturan diğer korumalara dönerek üstüne basa basa seslendi:
“Arkadaş gasssteciymiş. Kartını alın, kart verin”
Aslında bunlar bir ders olsa da, zaman zaman herkes gibi benim de ağzımdan çıkıyor işte.
İster istemez de sorguluyorum bazen!